Jestem wrogiem analizy wiersza i nie podnieca mnie gmeranie poezji w zębach. Utwór przemawia tym, jakie budzi refleksje, czy w ich wyniku jestem głodny następnych. Ile razy można opisywać te same niewydarzone zdarzenia, by były ciągle świeże, nośne, atrakcyjne i nie przeterminowane, te same skowyczące pustki peronowych oczekiwań na cokolwiek, na ukochaną, zdolną do przeżyć, na te same telefony z poronionymi komunikatami?
Na podstawie poezji nie należy budować obrazu realnego świata. Z poezji można uczyć się różnorodności patrzenia na świat i jego wielowarstwowość. Można się uczyć, ale nie - nauczyć.Poezja wyklucza rzeczywistość. Rzeczywistość, to suche daty, nazwiska, obiektywne oceny. Poezja, to fikcja, myślowy skrót, emocjonalny błysk, ulotne nastroje, indywidualne klimaty, niekiedy żar. Poezja jest przedstawianiem własnych przeczuć i zamierzeń, nieustannym przekształcaniem świata prawdziwego w zgodny z fantazją. Prezentuje subiektywne interpretacje, życzenia, idealistyczne wizje.
O poezji i językowej wrażliwości, rozprawiają ludzie, którzy znają cudzą wrażliwość z naukowych, teoretycznych przekazów. Na jej temat wypowiadają się ludzie, którzy zaledwie otarli się o indywidualnego twórcę. Ich namaszczona i niepodważalna wiedza o stanie duszy człowieka tworzącego, jest tak samo głęboka i przenikliwa, jak wiedza turysty o kraju znanym z krótkiego postoju na lotnisku.
