Kiedy chcę znaleźć przykład na umysłową zaściankowość, sięgam do tekstów Coryllusa. Oto kluczowa wypowiedź tego znawcy od „zajebistych” poglądów NA KAŻDY TEMAT: „Może się okazać, że nie znam realiów, ale ja mam w nosie rearelia.”* I to jest punkt wyjścia do mówienia o jego tekstach; w trakcie zapoznawania się z nimi odnoszę wrażenie, że wspomniany autor porusza się w obrębie innej rzeczywistości: czyta odmienną „Lalkę” i wyciąga z niej bzdurne wnioski o tym (np.), że Stanisław Wokulski był rosyjskim agentem, nie ma pojęcia o twórczości Marii Konopnickiej, zabiera dyletancki głos na temat życiorysu Moniki Richardson, w artykule „Pedał w sutannie” tendencyjnie ocenia film Piesiewicza „Nadzieja”.
Zarzuty wobec pisania tego rodzaju utworów publicystycznych są jednak nieistotne, ponieważ w Internecie można opublikować byle co. Niepokoi mnie jednak ich ogromna poczytność oraz przerażająca ilość pochwalnych komentarzy. I to komentarzy traktujących serio koniunkturalne wynurzenia autora.
· * „Nowy Ekran” – „Pisarze za granicą, pisarze w Polsce”
